۷۵1 - نشانه های بیماری قلب (5)

بسم الله الرحمن الرحیم

نشانه بیماری قلب (۵)

وَ اجعَلني... مِن صالِحِی العِبادِ.[۱]

در تبیین این فراز اشاره شد که بندگان صالح خدا که از سلامتی قلب برخوردار هستند، در واقع به بیماری شک و شرک مبتلا نیستند. آنچه عامل این بیماری می‌شود، زنگار قلب است. زنگار قلب هم ناشی از گناه است.

در روایتی از امام صادق(علیه‌السلام) آمده که می‌فرماید:

إذا أذنَبَ الرجُلُ خَرَجَ في قَلبِهِ نُكتَةٌ سَوداءُ، فإن تابَ انمَحَت و إن زادَ زادَت حتّى‏ تَغلِبَ على‏ قَلبِهِ فلا يُفلِحُ بَعدَها أبداً.[۲]

هر گاه آدمی گناهی کند نقطه سیاهی در قلبش پدید می‏آید. اگر توبه کرد آن نقطه پاک می‏شود و اگر باز هم گناه کرد آن نقطه بزرگتر می‏شود تا جایی که همه قلبش را فرا می‏گیرد و زان پس هرگز روی کامیابی را نمی‏بیند.

قلب انسان در ابتدا مانند آینه‌ای صاف و شفاف است. هنگامی که در اثر گناه، لکه سیاهی در آن ایجاد شود، اگر با توبه کردن از بین نرود، به تدریج سراسر قلب را فرا می‌گیرد. مانند موجی که از افتادن یک سنگ درون حوض آب به وجود می‌آید. حلقه این موج ابتدا کوچک است، اما کم کم بزرگ‌تر می‌شود تا اینکه تمام سطح آب را فرا می‌گیرد.

در روایت دیگری از امام باقر(علیه‌السلام) همین معنا آمده است، ولی ذیل آن متفاوت است، می‌فرماید:

ما مِن عَبدٍ إلّا و فى قَلبِهِ نُكتَة بَيضاءُ، فإذا أذنَبَ ذنباً خَرَجَ فى النُّكتة نُكتةٌ سَوْداءُ، فإن تابَ ذَهَبَ ذلك السَّوادُ، و إن تَمادى فى الذُّنوبِ زادَ ذلك السَّوادُ حتّى يغَطِّى‏ البَياضَ‏، فإذا غُطِّىَ البياضُ لَم يرجِعْ صاحِبُهُ إلى خيرٍ أبداً، و هو قولُ اللهِ عزّ و جلّ ﴿كلّا بَلْ رانَ على قُلُوبِهِم ما كانُوا يكسِبُونَ﴾.[۳]

هيچ بنده‏ اى نيست مگر آن كه در دلش نقطه‏ اى سفيد وجود دارد؛ پس هر گاه گناهى مرتكب شود، در آن نقطه، نقطه ‏اى سياه پديد آيد، كه اگر توبه كرد آن سياهى مى‏ رود و اگر در گناهان فرو رفت، نقطه سياه افزايش مى‏يابد چندان كه همه سفيدى را فرو مى‏پوشاند. و چون سفيدى پوشانده شد، گنهكار ديگر به خير و صلاح باز نمى‏ آيد. اين است سخن خداوند عزّوجلّ كه: «به حقيقت، كارهايى كه مى‏ كردند، بر دلهايشان زنگار بسته است».

[۱]. الصحيفة السجّاديّة، الإمام زین العابدین(عَلَیْهِ‌السَّلامِ)، الدعاء ۲۰.

[۲]. الکافی، الشیخ الکلینی (۳۲۹ ق)، ج۲، ص۲۷۱، ح۱۳، ط ـ الإسلامیة.

[۳]. الكافى، الشیخ الکلینی (۳۲۹ ق)، ج۲، ص۲۷۳، ح۲۰، ط ـ الإسلامیة.